El post-franquismu (que non los nostálxicos del xeneralísimu) ya tien quien lo represente n’Asturies. Ta acabante de presentase l’agrupación asturiana de Ciudadanos, formación qu’en Catalunya algamó tres poltrones nel Parlament por mor de la campaña que-yos fizo El Mundo y La Razón, y qu’acabó por fundir al PP de Piqué.
Lo de post-franquismu nun ye porque sí. Ye lo que son, o polo menos ye lo qu’evidencien les sos declaraciones primeres n’Asturies. Nun son el post-franquismu nel sén de “cantri, reliyon” d’aquella dómina nacionalcatólica. Son el post-franquismu del economato, les barriaes de ‘productores’ (que non obreros) y del ‘nun te meter en política’.
Se presentaron en porrica (ver cartelu d’enriba) y nun se-ys pue negar la sinceridá. Son un partíu ensin ideoloxía (n’Asturies ya hai delles candidatures ‘independientes’ con esi mesmu apueste), que se presenten como estremaos d’una clas política fartona y corrupta (que bien sabemos equí que la hai).
Pero mira tú, que la so sinceridá nun me conquista. La so presentación foi tamién el momentu nel que anuncien que nun van defender la oficialidá porque nun ven “demanda social” pa ello (dizlo El Comercio), y bien ye que lo espresen d’esa manera, porque evidencia que nada se pue esperar d’ellos. ¿Acaso si hubiere demanda social pala independencia d’Asturies diben defendela? ¿Defenderán la continuidá de la FSA nel Gobiernu asturianu, a la vista de qu’hai demanda social pa ello?
Probe arranque el de esta formación que confiesa trenta afiliaos n’Asturies, y nel que se define como un partíu qu’ellabora programes a guelpe de sondeos d’opinión (¿qué sondeos?). Sicasí, de xuru qu’arrampuñarán dellos votos de quienes nunca nun voten y d’esi PP zarzuelero qu’apigaza n’Asturies.