Iñaki Anasagasti, esi clásicu del parlamentu español, ta acabante de montala bien gorda por decir les coses como xente abondo les piensa, como de xuru que les diría nun chigre ente culín y culín colos collacios, o ente ‘pote’ y ‘pote’ (entiéndase pote nel sentíu vascu, el del poteo o txikiteo).
Y armóse. Armóse demostrando que lo que diz nel blog ye la verdá nidia: que pa colos reis bromes nenguna y a poder ser llambiotaes.
De toles maneres, ye perinteresante lo que pasa con Anasagasti. Porque lo que diz, dizlo nel so blog personal, y non nuna rueda de prensa, nin nos corredores parlamentarios, nin una columna nel Deia. Dizlo nun llugar nel que lo públicu y lo privao nun paez tar mui bien xebrao. Un blog ye personal, y suel lleelu un grupu de xente mui determinao. Nun ye un mediu de comunicación de mases… pero sí ta al algame de cásique cualisquier persona.
Eses peculiaridaes tán detrás de que Anasagasti se soltara la guedeya y se sintiera llibre pa dicir lo que piensa. Y bienveníu seya’l blog por eso, qu’apurre al políticu a dicir qué quier, cómo lo quier, y que-y paez el mundu que mos rodea. Quiciaves, tamién por eso, los blogs políticos nun furrulen como deberíen. Fálta-yos sinceridá, como verdadera canal de comunicación y rellación ente’l votante y el políticu, un políticu que se sincera, pese a quien-y pese. Pero hai que ser valiente pa ser sinceru. Nun vaya ser que se t’espurran les idees y acabes fadiando al xefe de turnu.
Anasagasti: tuelf points.